مواظب خودت باش
عادت دارد موقع خداحافظی بگوید « مواظب خودت باش ».
من هیچوقت نفهمیدم بعد از شنیدن این جمله چطور باید از خودم مواظبت کنم!
مثلا خودم را محکم بغل کنم، موقع رد شدن از خیابان دست خودم را بگیرم، هوای خودم را داشته باشم
یا برای زودتر رسیدن به مقصد میانبر نزنم و دور شمسی قمری بزنم، مسیر ده دقیقه ایی را نیم ساعته گز کنم، راهم را دورتر کنم یا سر هر کوچه خیابان شیر و خط بیندازم که وارد شوم یا نه، خطرناک است، از کوچه بعدی بروم یا اصلا از کوچه های تنگ و خلوت رد نشوم.
توی هر رستورانی غذا نخورم.
توی تخم چشم راننده تاکسی زل بزنم، خوب بررسی کنم اگر نگاهش مهربان و برادرانه نبود اصلا سوار نشوم
و تمام وقتم را برای این جمله هدر کنم که سفارش کرده مواظب خودم باشم.
با همه ی این راه کارهای عجیب و غریب
اعتراف می کنم
بهترین پایان برای وقت های خداحافظی
همین توصیه ی شیرین قند توی دل آب کن است
« مواظب خودت باش »
بی توجهی آدم را می کشد،
اینکه برای کسی مهم نباشی و فرقی نداشته باشد کجا می روی و چکار می کنی.
مادربزرگ اواخر عمرش این جمله را زیاد تکرار می کرد:
«...دیگر به درد نمی خورم، همان بهتر که بمیرم.»
این را از ته دل نمی گفت.
خوشش می آمد لب به دندان بگزیم و اخم کنیم و دور از جانی بگوییم
که « باز از این حرفها زدی؟...»
می خواست مطمئن شود هنوز برایمان مهم است.
دلش توجه می خواست.
مثل همه ی آدم ها،
پیر و جوان هم ندارد،
شنیدن جمله ی مواظب خودت باش همیشه شیرین است.
